VERTROUWEN
Mariëlle was moe. Moe van het zitten; moe van het moe-zijn. Ze zat al drie uur achter in de auto. Ze hadden alle autonummers al opgeteld en door twee gedeeld. Ze had de roofvogels met haar vinger beschoten en de kerktorens geteld. Van het DVD-schermpje werd ze een beetje misselijk. ‘Ik zie wat jij niet ziet’ had ze al tien keer gedaan. ‘Wanneer zijn we er?’ ‘We zijn bijna op de helft’, antwoordde pappa rustig. Mariëlle gaapte. Ineens sprong ze overeind. ‘Mamma, kijk die vrouw! Die heeft de auto kapot. Ze wenkte! Pappa, stop!’ Maar pappa remde niet. ‘Dat zijn oplichters’, zei hij. ‘In die auto zit misschien een man met een revolver. Als ik was gestopt, had hij onze bagage gestolen.’ Mariëlle schrok. Was de wereld zo slecht? Verkleedde de rovers zich in het slachtoffer? Wie kon je dan nog vertrouwen? Wie kon je dan nog helpen? ‘Hoe weet je dat?’, vroeg ze aan pappa. ‘Waar zag je dat aan?’ ‘Je kunt het niet zien’, zei pappa. ‘Daarom is er de wegenwacht. Die komt dadelijk langs en die helpt als het nodig is.’ Mariëlle voelde zich niet mee veilig. De hele reis keek ze achterom of de vrouw niet boos achter hen aan kwamen rijden met de man en zijn pistool. 
Het hele incident had ook een voordeel. Mariëlle was niet meer moe, en ze waren bij de camping, voordat ze het in de gaten had!